Ik kreeg zin in het boek van Jonathan Holslag Van muur tot muur, de wereldpolitiek sinds 1989. Alhoewel ik al heel somber werd van de recensie. Een greep: het westen is in de decadentieval getrapt; het heeft zich gespecialiseerd in consumptie, in juristen, in restaurants en winkels en onvoldoende in productiviteit en daarbij de schulden op heeft laten lopen. Dat lijkt me een waarheid als een koe, die vooral tijdens de coronapandemie schrijnend duidelijk werd. Het sectoren moesten overeind gehouden worden, terwijl we geen mensen meer hebben om huizen te bouwen, goten te repareren. Wat ook weinig hoopvol klonk was de constatering dat de Green Deal van Timmersmans een slogan is omdat het toch goedkoper is om iets in China te laten maken en daarnaast de opmerking; maar rond 2030/40 zullen de Chinezen het niet meer goedkoop maken, maar duurder. Nou, er wacht ons nog een hele omwenteling.
Het jaar 1989 luidde een nieuwe periode van vrijheid en welvaart in. Dertig jaar later lijkt dit gouden tijdperk voorbij. Waar ging het mis? Hoe kan het dat het ideaal van globalisering en van internationale verbondenheid teloorging? Jonathan Holslag navigeert langs de kalme zeeën en kolkende stromen die de wereldpolitiek sinds 1989 gekend heeft. Hij vertelt hoe de westerse hegemonie ten onder ging aan groeiend consumentisme, ongelijke handel en halfbakken diplomatieke betrokkenheid. Holslag laat zien hoe tegelijkertijd andere machten, zoals China en Rusland, konden groeien. Met verve ontrafelt hij de draden van dit verhaal, en toont dat het niet zozeer de ambitie van China, de sluwheid van Poetin of de hebzucht van Afrikaanse heersers was die tot deze donkerte geleid heeft; het was de onkunde van het Westen. Van muur tot muur is een magistraal geschreven boek dat diepgaande vragen stelt. Hoe zijn we op dit punt gekomen? En welke lessen kunnen we leren van de politieke arrogantie en zelfgenoegzaamheid in onze recente geschiedenis.
Waar ik ook een hoop van heb opgestoken is het boek dat ik al eerder noemde van Robert-Jan Friele De Pizarro’s, een familie, drie generaties en honderd jaar geschiedenis van Colombia. Wat een geweldig boek, iedereen zou het moeten lezen. Het is zoveel meer dan de geschiedenis van Colombia. Het gaat ook over hoe mensen altijd weer strijden voor gerechtigheid en hoe dat kan ontsporen. En dat allemaal binnen een familie. Ik zit er zelfs aan te denken om het boek mar gewoon te kopen om het aan anderen te geven. Ik had ook weer zin om het boek van Gabriel Garcia Marques Honderd jaar eenzaamheid te lezen. terwijl ik dit lees komt er een app van mijn broer binnen die net is geland vanuit Colombia. Hij heeft daar sinds een aantal jaren een vriendin, die de laatste jaren ook regelmatig bij mij langs komt. Ook wel een reden om het te gaan lezen, behalve dat ik natuurlijk ook de Netflix serie Narcos heb gevolgd. Ga ook even naar de website van Friele, waar veel interessante reacties op het boek staan. De man op de voorflap is zoon Carlos (5 kinderen, vier mannen en een vrouw, van een hoge generaal uit de elite gaan allemaal bij guerrilla bewegingen) die uiteindelijk vredesonderhandelingen begint omdat de guerrillabewegingen te veel moesten gaan samenwerken met de Narcos bendes en dat wilde hij absoluut niet. Voordat hij meedoet aan de presidentsverkiezingen wordt hij vermoordt.
Bij al die zware kost lees ik ook graag wat luchtigers tussendoor. Dit keer het boek van Stine Pilgaard, Meter per seconde.
Met humor en ironie beschrijft Stine Pilgaard het leven van een jong gezin in de huidige tijd. Een kind opvoeden lijkt geen vanzelfsprekendheid meer maar een zoektocht door het internet vol adviezen. Onverbiddelijk maar liefdevol laat ze zien hoe ieder mens op zijn manier worstelt met zichzelf en zijn medemens. Een origineel opgezette roman waarin fijnzinnig proza, een brievenrubriek vol levensvragen en prachtige poëtische liederen elkaar afwisselen. Vooral dat onbeschrijflijk grappig trekt me over de streep…..