Toch wel inspirerend die lezingen, dat moet ik echt vaker doen. Bij Frank Westerman kreeg ik zin om naar de tweede Maasvlakte af te reizen om naar het mammoetstrand te gaan om naar mammoettanden te zoeken. Westerman vond er tijdens zijn onderzoek al een na 10 minuten, terwijl hij daar niet van uit was gegaan. Ook het Natuurhistorisch museum in Parijs wil ik nog wel eens een keer bezoeken vanwege de “grande galerie de la evolution”. En een bezoek misschien aan het klooster van Steyl in Limburg, waar in het roze geklede nonnen in eeuwigdurende aanbidding zijn voor christus (je kunt ze vanaf een tralievenster gadeslaan). Er zijn ook een Missiemuseum en een Vergevingsmuseum in Steyl.
Het begrip tijdsdiepte was niet helemaal nieuw maar dat je met 1 meter boren in de grond 1000 jaar van het verleden kunt reconstrueren vond ik zo opwindend dat ik ook ineens weer snapte waarom ik ooit in een ver verleden begon met een studie Aardrijkskunde (geografie). Westerman stond voor een klas van 80 leerlingen uit 5 VWO en ze waren twee uur muisstil, maar of zijn boodschap uit zijn boek Wij, de mens “Waarom zien wij onszelf als de maat der dingen” aankwam weet ik niet. Westerman studeerde zelf ooit landbouwkunde aan de Hogeschool van Delft om ontwikkelingshulp te leveren in de derde wereld, maar keerde zich daar van af omdat hij zich niet kon verenigen met het beleid dat hij moest initiëren.
De andere lezing over Duras, de liefde, seksualiteit en autonomie in Spui 25 was op een andere manier weer heel inspirerend. Op het podium zaten drie actrices van theatergroep Discordia die elk voorlazen uit de drie boeken die Duras schreef over haar eerste seksuele ervaring op 15 jarige leeftijd met een 10 jaar oudere Chinese man. Die boeken schreef ze op 30, 70 en 80-jarige leeftijd, met de titels Un barrage contre le Pacifique ( dagboek), De minnaar en de De minnaar uit Noord-China. Naast de drie actrices zat Heleen Debruyne, die beroemd werd met het boek Vuile lakens, een hedendaagse visie op seksualiteit, waarin wordt betoogd dat er helemaal geen vrijheid bestaat op dit gebied omdat, omdat “je niet zo maar afraakt van oude mechanismen”. Zij leverde weer op een andere manier commentaar op de tekst van Duras. Zij vertelde dat uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat vrouwen na 90 maanden (ruim 7 jaar!!, de seven years itch bestaat ) hun partner seksueel zat zijn en in feite net zo promiscue zijn of kunnen worden als mannen (ik geloof het meteen). Ook bij haar een term die ik nog nooit gehoord had; maagdenporno. Ik probeerde op internet een bron te vinden wat dat precies behelsde maar zag alleen maar sites voorbij komen die ik toch echt niet aan ga klikken. De reacties uit de zaal waren ook heel boeiend met als uitsmijter een oudere vrouw (mijn leeftijd) begon over onze neo-liberale maatschappij waarin alles geobjectiveerd wordt zonder dat er gesproken wordt over liefde, hechting en intimiteit. Je moet ,maar bedenken dat er mensen zijn die liever niet in de spiegel kijken.
