Als je over Georgië praat moet je het over de Russen hebben. Ze zijn er in Georgië in grote getallen om vakantie te vieren. Terwijl de meeste Georgiërs een hekel aan Russen heeft (volgens onze gids) gedragen ze zich nog steeds alsof zij daar de baas zijn. Tijdens onze reis heeft Chiatura de meeste indruk op mij gemaakt. En ik ben daar niet de enige in lees ik op internet. Deze mangaanmijnen werden door de Russen rond 1800 in werking gesteld. Door de slechte geografische bereikbaarheid van diepe kloven werden er in 1954 een zeventigtal kabelbaantjes over de kloven geïnstalleerd. Na de ontmanteling van de Sovjet-Unie werden de mijnen grotendeels gesloten maar bleef een gedeelte van de kabelbaantjes, roestig en al in bedrijf. Er wordt geen onderhoud aan gepleegd en ik zou er niet graag in gaan zitten.

Wie ooit de film Stalker van Tarkovsky heeft gezien waarin een gids twee mannen door een verboden gebied, De Zone, leidt, om naar een kamer te zoeken waarin je wensen zullen worden vervuld, krijgt enigszins een idee van hoe het er daar uit ziet. We zijn niet echt door de verlaten, overwoekerde fabrieken gelopen, maar door die film maak ik er in mijn hoofd een beeld van. En over Chiatura gesproken, door heel Georgië staan verlaten Russische gebouwen, die eigenlijk gesloopt zouden moeten worden, maar waar waarschijnlijk geen geld voor ons. Maar Rusland is zo nog wel voelbaar aanwezig en dat moet heel moeilijk zijn voor de bevolking. Wij krijgen trouwens ook nog een fikse ruzie met een Russische vrouw die ons uit een bootje wou zetten (in de Prometeus-grot) waar wij gewoon een kaartje voor hadden. Ze was in een groep en die wilde ze bij elkaar houden, maar achter ons bootje kwam weer een volgend bootje, niets aan de hand. Maar ze begon te dreigen dat we Rusland niet meer in kwamen en ze maakte foto’s van ons die ze naar de politie zou sturen. Mijn reisgenoot Tanja die door haar AirB&B bekend is met hoe Russen zijn, schold gewoon lekker terug en het eind van het liedje was dat ze gewoon voor ons ging zitten.

Die Prometeus-grot was trouwens de enige stop die we wel over hadden willen slaan. Te druk, te toeristisch, en we waren allebei als eens in een dergelijke grot geweest. En daar kwam dan die hysterische Russin nog bovenop. Het viel me trouwens op dat in grote delen van Georgië het Russisch op borden was verdwenen. Heel af en toe zag je nog wel wat Russisch schrift, maar dat was opvallend weinig. In tegenstelling bijvoorbeeld tot Oezbekistan, waar we vorig jaar waren. Als je bedenkt dat Georgie (heersers de Bagrationi familie) rond 1800 koos voor de bescherming van Rusland voor de oprukkende Aziatische steppevolken, Turken en Perzen, dan is dit land al ruim twee eeuwen in de macht van dit land, met uitzondering van 1921, toen ze onafhankelijk werden, maar waar na een jaar al weer een eind aan kwam.