We waren allemaal heel enthousiast over De tienduizend dingen van Maria Dermout, behalve een lid dat liever de boeken van P.A.Daum (verzamelde romans) ging lezen. Over het boek van Adriaan van Dis, De kolonie mept, over witte arrogantie en voortschrijdend inzicht, een denkoefening en leesreis, was iedereen het eens. Het boek dat we voor volgende keer gaan lezen is van Joost de Vries, Hogere machten. Ik ben ooit in zijn eerste boek Clausewitz begonnen, maar ik herinner me dat ik dat een ‘moeilijk’ boek vond.

De jaren dertig van de vorige eeuw. James Welmoed ontmoet Elizabeth van Elzenburg. Hij is een sociaal ambitieuze ambtenaar, geslepen, schijnbaar stoïcijns. Zij is een schrijver in de dop, uitbundig, avontuurlijk, onverslaanbaar bijdehand. Niets hebben ze met elkaar gemeen – behalve dan dat ze niet kunnen ophouden aan elkaar te denken.
Wat volgt is een affaire die door de decennia brandt en zich in geheime kamers afspeelt, terwijl buiten de wereld halsoverkop verandert. Van het koloniale Bandoeng naar Londen tijdens de Blitz, en van het naoorlogse Den Haag tot het revolutionaire Caïro: de twee geliefden ervaren verleiding en afscheid, schaamte, succes, ijdelheid, liefde en verraad – en toch weer liefde.
Hogere machten is een daverend meeslepende vertelling, een liefdesroman zoals je ze zelden nog tegenkomt, van de met de Gouden Boekenuil en Frans Kellendonkprijs bekroonde Joost de 

Een greep uit de boeken die verder nog ter tafel kwamen; Murat Isik, In de mist van Golden Gate Park (teleurstellend), Claire Keegan, Pleegkind (mooi), Wolgakinderen van Guzel Jachina, Kamel Daoud, Moussa of de dood van een Arabier (over witte arrogantie gesproken), Zomertijd, J.M.Coetzee, Bas von Benda-Beckman, Het kleedje voor Hitler (verkeerde titel voor een fantastisch boek), en Cecile en Elsa, strijdbare freules van Elisabeth Leijnse.

Verder stuurt Cor ons het boek van Paul Auster, Het maanpaleis op, en zal Gjalt ons een artikel uit de Groene Amsterdammer opsturen over Israël, Het nationaal-zionisme van het “tweede Israël”. Een artikel over de scheidslijn tussen de oorspronkelijke Holocaust joden uit Europa, De Asjkenazische (de liberale joden) en de Mizrahim(grotendeels extreemrechts) joden die later kwamen uit Afrika, Turkije en het Midden-Oosten. Deze laatste had als brug kunnen dienen tussen Israel en de omringende Arabische landen maar doordat ze gediscrimineerd werden door de eerste groep in de Joodse staat hebben zij zich aangepast aan de heersende cultuur en zijn uiteindelijk de boventoon gaan voeren in het huidige Israël.