Er lagen weer drie boeken voor me klaar, terwijl ik eigenlijk meteen aan het boek De grote cirkel van Maggie Shipstead wilde beginnen. Een historisch avonturenroman en dat is een favoriet genre. Maar ik begon eerst met een boekentip van Michel krielaars (die heel vaak goede boekentips heeft), Waar vader was van Monika Helfer. Een fantastisch boek over een dochter die het leven van haar vader probeert te begrijpen. Ik werd getriggerd door dat in de recensie stond dat het boek draaide om een bibliotheek die haar vader als geschenk kreeg en die uiteindelijk bijna zijn ondergang betekende. dan wil je toch weten wat er gebeurde in zo’n leven. Daarna kwam het boek van Florian Illies, Liefde in tijden van haat, 1929-1939. Een mozaïek van beroemde personen in het woelige Berlijn van 1929-1929. Dit boek heb ik al na een half uur weggelegd, veel te versplinterd, te anekdotisch. En nu ligt er nog het boek van Claire Keegan. Dit soort kleinigheden. Maar dat moet maat even wachten want ik ben begonnen aan Shipstead en kan meteen niet meer stoppen. Vooral de eigenzinnigheid en het verlangen naar zelfbeschikking van de twee hoofdpersonen spreekt me aan.
Monika Helfer vertelt over een vader die zwijgzaam was, zoals velen van zijn generatie. Aan de oorlog heeft hij een beenprothese overgehouden en een baan als beheerder van een herstellingsoord voor soldaten in de Oostenrijkse bergen. Daar bevindt zich ook zijn grote trots: de bibliotheek. Als moeder ziek wordt, neemt vader in wanhoop een noodlottige beslissing. Vanaf dat moment groeien Monika en haar zus op in het propvolle, armoedige huis van een tante in de stad; hun broertje wordt naar een ander familielid gebracht. Wanneer Monika haar vader mag bezoeken, lijkt hij een vreemde. Wat is er gebeurd met haar geliefde voorbeeld? Met de snippers informatie die ze opvangt, probeert ze te begrijpen wie haar vader geworden is.
Helfer schetst een indringend portret van een naoorlogse kindertijd, en van een vader die door het leven werd ingehaald.
En nu ligt er nog Claire Keegan, maar die moet nog even wachten. Maar ik twijfel of ik weer zin heb in die benauwde Ierse wereld waar 15jarige meisjes die zwanger werden en dan naar kloosters werden gestuurd om de rest van hun leven uitgebuit te worden. Toevallig zag ik afgelopen week de documentaire over Sinead O’Conner die me heel erg aangreep. En is het toeval, maar 14 januari probeerde ze zelfmoord te plegen doordat haar zoon was overleden. Ze liet zich opnemen in een ziekenhuis, waarschijnlijk vanwege het feit dat ze nog meer kinderen heeft. Wat een tragisch leven. De woede om de excessen van de katholieke kerk uitgeschreeuw door een jong meisje, die trouwens op een kostschool terecht kwam en als ze te nukkig werd moest slapen in het naastgelegen klooster van de Magdalena Sisters. Wat daar allemaal gebeurde weten we aan de hand van films en boeken die daar over verhaalden.
Dus nu eerst lekker verder met De grote cirkel. Heerlijk boek en heeeeel dik.
Nadat de tweeling Marian en Jamie Graves in 1914 als baby’s zijn gered in een schipbreuk, worden ze opgevoed door hun excentrieke oom in Montana. Tijdens een ontmoeting met enkele piloten die over de stad vliegen in versleten dubbeldekkers, begint Marians levenslange fascinatie voor vliegen. Op haar veertiende stopt ze met school en vindt ze een onwaarschijnlijke en gevaarlijke beschermheer, een rijke dranksmokkelaar. Hij zorgt voor een vliegtuig en vlieglessen, in ruil voor haar diensten. Met zijn hulp kan Marian haar droom waarmaken maar de deal zal haar voor altijd blijven achtervolgen, zelfs als zij eenmaal de wereld rondreist, hoog in de lucht.
In 2014 wordt Hadley Baxter gecast om Marian te spelen in een film die draait om haar verdwijning op Antarctica. Hadley wil zichzelf en haar carrière opnieuw definiëren, nadat ze jarenlang de hoofdrol heeft gespeeld in een romantische filmfranchise. Ze dompelt zich volledig onder in het karakter van Marian, waardoor de parallellen tussen hun levens zichtbaar worden. Hun verhalen leggen de honger naar zelfbeschikking van beide vrouwen in totaal verschillende geografische gebieden en tijden bloot.
En als dit boek uit is (672 blz.) ligt er al weer een topper voor me klaar, het nieuwe boek van Nino Harastischwili, Het schaarse licht. Ik heb ook met veel plezier haar vorige boek Het achtste leven ( voor Brilka) gelezen omdat ik net in Georgië was geweest. Omdat ik de laatste 5 jaar in twee van die landen ben geweest, naast Georgië ook Oezbekistan, die door Rusland eeuwenlang werden onderdrukt snap ik ook veel beter waarom ze in Oekraïne zo fanatiek zijn.