Van een klant kreeg ik het boek van Martin Amis, London Fields, in mijn handen gedrukt. Dat moest ik echt lezen. Ik heb nu de eerste vijftig bladzijden gelezen en ik ga toch weer over op een ander boek. Het taalgebruik is fenomenaal, de recensies zijn geweldig en toch vind ik het boek te bizar om verder te gaan. Een vijfendertigjarige vrouw die op haar verjaardag vermoord wil worden en rondkijkt wie de moordenaar zal worden. En een Amerikaanse schrijver ‘in residence’ die alles observeert en verslag doet van dit proces. Wil ik het weten, ik geloof het eigenlijk niet. Misschien dat ik op een later tijdstip toch nog weer eens begin, maar ik heb er nu geen zin in.

Mijn zus duwde mij een ander boek in de handen dat ik ook echt moest lezen, De geheime droom van het land, van Hector Abad. Een naam waar ik nog nooit van gehoord had. ‘Een klassiek vertelde familiekroniek over de rauwe realiteit van Colombia’. Dat spreekt me meer aan. de recensies van lezers zijn laaiend enthousiast. Abad schreef eerder een boek over de moord op zijn vader (prominent arts en mensenrechtenactivist) Het vergeten dat ons wacht. Omdat mijn broer tegenwoordig verkering heeft met een vrouw uit Bogota, Colombia, vind ik het interessant om over de problemen van dat land te lezen. Mijn zoon was dit jaar ook van plan om in Medellin een tijdje te gaan werken als digitale nomade, maar die belandde in Vietnam. Sinds het vredesakkoord van oktober 2016 schijnt Colombia een hoop jongeren aan te trekken en zit in  Medellin een techbubble.  Ik ken Colombia nu vooral van de serie Narcos. Ik lees tot mijn verbazing dat er in november 2018 een vierde seizoen komt van Narcos, met de titel, Narcos: Mexico. Die ga ik zeker kijken. Het gaat over de periode voordat de drugsoorlog in Colombia losbarstte. Die woedde in Mecixo, met alle gevolgen van dien voor de bevolking.