Toen ik bijna vijf jaar geleden met dit blog begon was ik van plan om regelmatig over mode te schrijven. Dat is bijna niet gebeurd, volgens mij heb ik maar drie keer over mode geschreven. Mijn interesse was er niet meer zoals voorheen. Vooral de laatste twee jaar met corona is dat wel begrijpelijk. Ik vind het nog steeds leuk om mooie dingen uit vuilnis te vissen of anderen blij te maken met goed gekozen koopjes, maar voor de rest…Van de week kwam er toch iets voorbij dat ik even wil delen, de dood van Virgil Abloh van het modemerk Off-white. Als ik wel eens iets tegenkwam van hem in bladen was het alsof hij precies wist hoe ik er uit zou willen zien. Alles aan zijn mode spreekt me aan, het comfort, de kleurencombinaties, de prints, de humor. Ja, dit is mijn favoriete ontwerper. Een van zijn favoriete prints is het pied-de-cocq-dessin en laat dat nou ook mijn favoriete print zijn. Altijd als iets ik iets tegenkom van deze print moet ik het kopen (uiteraard van de straat of in de kringloop). Ik heb er broeken van truien, een jas, colberts, vesten en sjaals. En ik vergeet er vast nog wel een. Er zijn nog een paar van die prints die altijd weer aanspreken, zoals pied-de-poule, visgraat en paisley. In het artikel in de krant naar aanleiding van zijn dood las ik een interessante uitspraak van hem: de toekomst van de mode is GEEN mode. Kleren zijn nog maar heel even belangrijk. Wat bedoelt hij hier mee, dat zou ik nou heel graag willen weten. Bedoelt hij de dood van de dood van de grote modehuizen, de vervuilende impact van mode, ik heb geen idee. Jammer. Ga ik een keer uitzoeken.
Een man die ook heel graag in krijtstreep of visgraatjasjes rondliep was de wereldberoemd Kim Philby. Ik schreef vorige week over het boek van Ben Macintyre. Een spion onder vrienden. Wat een boek, ik heb het ook weer in een adem uitgelezen. Ik zat gisteren zelfs op youtube te kijken naar zijn beroemde persconferentie waarin hij verklaarde dat hij niet DE DERDE MAN was die ze zochten (CIA, FBI en de Britse geheime dienst). De twee andere Engelsmannen die waren overgelopen naar de Sovjet-Unie waren Burgess en Maclean, twee vrienden van hem. Hij was natuurlijk, bleek achteraf wel de derde man. Philby was zo totaal Engels met zijn pakken, zijn opleiding aan Eton en Oxford, zijn humor dat hij eenvoudigweg niet schuldig kon zijn voor zijn omgeving, het oldboys network. Hij heeft onnoemlijk veel slachtoffers gemaakt en als lezer ben je steeds meer verbijsterd dat hij zo hoog heeft kunnen klimmen in de hiërarchie terwijl alle alarmbellen allang af hadden moeten gaan.
De Koude oorlog zoals hij naar voren komt in dit boek bestaat niet meer, daar is grotendeels een cyberoorlog voor in de plaats gekomen. Alhoewel er hier en daar natuurlijk nog wel Russen opduiken die in het buitenland mensen vergiftigen. Over dat hacken maken zich niet alleen regeringen zorgen maar ook gewone burgers. Ik krijg ook steeds van die vervelende berichten op mijn blog. U wordt gevolgd, hackers kunnen zien wat u doet enz. Ik heb van de week in de bibliotheek het boekje, Ik weet je wachtwoord van Daniel Verlaan, die ik bij RTL4 voorbij zag komen. Misschien dat ik nog wat van op kan steken.
Je koopt iets op Marktplaats en even later wordt je bankrekening geplunderd; je slimme thermostaat is gegijzeld en zolang je niet betaalt blijft het 37 graden in je huis; je gloednieuwe beveiligingscamera zegt opeens ‘suck my dick’ tegen je. Het internet is een wereld vol mogelijkheden – ook voor criminelen. Het zijn griezelige, maar ook verbluffende verhalen. Met gevaren waar je je tegen kunt beschermen. Hoe? Daar weet techjournalist Daniël Verlaan alles van. Hij ging undercover in schimmige netwerken, sprak met de puber die de Nederlandse banken platlegde en zocht uit hoe een kleine arthousebioscoop op grote schaal onze computers gijzelde. Ik weet je wachtwoord wil je niet paranoïde maken, wel minder naïef. Lees de verhalen van Daniël Verlaan en wees voorbereid. Daniël Verlaan (1989) is een van de belangrijkste techjournalisten van het moment. Hij werkt voor RTL Nieuws. Vorig jaar ontving hij de Loep, de prijs voor de beste onderzoeksjournalistiek, en de Tegel, de belangrijkste journalistieke prijs van Nederland.
En even nog als laatste: lees allemaal De koningen van Shanghai van Jonathan Kaufman. Wat een boek, je wordt er echt wijzer van, ook voor de wereld van nu.