Vanavond ga ik uit eten met een oude vriend. Hij belde me op om te vertellen dat hij deze vakantie naar Georgië wil. Kan ik alvast even nadenken over tips, adressen. Gelukkig heb ik mijn reisbescheiden met een aantal nuttige adressen nog niet weggegooid. Ik had na mijn twee blogs niets meer geschreven over Georgië, terwijl er nog zo veel te vertellen valt. Bijvoorbeeld het feit dat bij de eerste en de laatste keer dat we afrekenden, in een supermarkt en in een restaurant, de rekening al betaald bleek door iemand voor ons. Dat is toch wel apart in een land waar het gemiddelde inkomen niet hoog ligt, maar de gastvrijheid legendarisch moet zijn. Vanaf het moment dat we terug zijn in Nederland is Georgië in het nieuws geweest. In de Groene Amsterdammer van afgelopen maand staat een artikel over Michail Saakasjvili (de man van Sandra Roelofs die van 2004 tot 2012 president was). Hij voerde een sterk pro-westerse koers en wist veel hervormingen door te voeren, maar hij struikelde uiteindelijk ook door de corruptie binnen zijn partij van zowel lokale bestuurders als mensen uit zijn directe kring. Doordat hij daarna in de Oekraïne een hoge positie aannam in de kring rond Porosjenko werd hem het staatsburgerschap van Georgië ontnomen. Maar omdat de VNB (Verenigde Nationale Beweging), de partij die hij ooit heeft opgezet met 40% de verkiezingen hebben gewonnen is er een kans dat hij weer terug kan keren. Een van de verkiezingenbeloften is namelijk dat Saakasjvili zijn Georgische paspoort weer terug krijgt.

We vonden dat de stad Tblisi, waarin hele moderne architectuur, neergezet door Saakasjvili, naast hele oude gebouwen, een prachtige mix oplevert. Jammer dat deze zomer de Georgiërs getroffen worden door het verbod van Poetin op vluchten naar Georgië, omdat Georgiërs zich schuldig zouden maken aan “Russofobische hysterie”. En ja, dat hebben we tijdens onze vakantie absoluut gemerkt. Onze gids vertelde dat haar moeder (nu 48) op 15-jarige leeftijd werd geschaakt door een man (toentertijd nog dagelijks praktijk in dat land) met hem moest trouwen. Ze kregen een dochter, waarna de moeder vluchtte naar Malta en het meisje achterliet bij haar ouders, trotse nationalisten. De moeder haatte de man, die zeer pro-Russisch was, terwijl zij zelf uit een een nationalistisch nest kwam. Onze gids had haar vader al jaren niet meer gezien en vertelde dat zij door deze situatie zware depressies had gekregen. Zij was ook vast van plan het land te verlaten. Ze had al een jaar in Duitsland gestudeerd en daar een Mexicaan (ook op zoek naar een beter land) leren kennen. Ze waren verliefd geworden en vast van plan met zijn tweeën een nieuw leven te beginnen in Duitsland. Het treurige steeds weer terugkerende fenomeen van de braindrain van jonge mensen die door de ellendige situatie in hun land het land ontvluchten. Deze week stond in De Groene (thema Optimisme) dat 45% van de jongeren in Rusland droomt over een leven in Europa. In het artikel wordt gesproken van het pessimisme onder de jeugd als de grootste vijand van Poetin. Wat mogen we onszelf gelukkig prijzen in Nederland.