Over een paar weken ga ik naar de Serengeti! Niet in Kenia natuurlijk, waar ik in 2018 op safari was was met mijn zoon, in Szavo-west vlak in de buurt van Serengeti), maar in Gelderland. Ik sprak een tijdje geleden met een collega die regelmatig in Afrika was geweest voor een safarireis en die was vanwege corona maar eens de Beekse Bergen gaan proberen. Hij vond het in een woord geweldig. Hij was in de zomer en had zelfs Afrikaanse temperaturen. Dat zal in november zekere niet aan de orde zijn, maar misschien hebben we geluk met het weer en valt het mee. November is al bijna 25 jaar de week dat ik met drie vrouwen een week op vakantie ga en dat bevalt altijd erg goed. Goedkoper, rustiger en bijna altijd goed weer als je wat naar het zuiden afzakt. Ik zal er later verslag van doen.

Ik ben vorige week ook weer eens naar de bioscoop geweest en heb een geweldige film gezien, die overal 5 sterren kreeg en verschillende prijzen won, de film Corpus Christie. Wat een geweldige film. In Polen komt het regelmatig voor mannen zich in ver afgelegen dorpen voordoen als priester. De film gaat over een twintigjarige delinquent (met aspiraties om priester te worden) die moet rehabiliteren in een houtfabriek, maar die belandt in een dorp waar een oude priester net een hartaanval krijgt als hij daar langs komt. Hij doet zich voor als priester en weet zich binnen de kortste keren geliefd te maken en het dorp te helpen een trauma van een jaar geleden (6 jongeren die door een dronken chauffeur worden doodgereden), te verwerken. Uiteindelijk wordt hij natuurlijk ontmaskert en de film eindigt weinig hoopvol, maar de prachtige rolwisseling van jonge delinquent naar begripvolle priester is zo spannend, dat de film nog lang na blijft zoemen.

Ik heb erg genoten van Pieter Waterdrinker (zie vorige blog) en wacht na het lezen van een dik boek meestal een paar dagen voordat ik een volgende pak. Het boek waar ik nu aan ga beginnen is van Anjet Daanje, De herinnerde soldaat. Over een soldaat uit WO1 die zij geheugen kwijt is, in een gekkenhuis terecht komt en na vier jaar wordt herkend door een vrouw als haar man. Die dan vervolgens zonder verleden verder probeert te leven. Een interessant thema. Ik heb een jaar geleden de huiveringwekkende documentaire Tell me who i am (Netflix) gezien.

Identiteit kwijt

Het verhaal begint met Alex die op zijn achttiende een motorongeluk krijgt. Hij weet niets meer over zijn leven, de enige die hij wel herkent is zijn tweelingbroer Marcus. Hij weet niet meer waar hij woont, wat een keuken is en wie zijn vriendin is. Marcus moet hem vertellen wie hij is en hoe zijn leven er tot dan toe uitzag. Op zich al bijzonder, maar dat is nog maar het begin. 

Ed Perkins

Maker Ed Perkins werkte zes jaar aan de documentaire. Beide broers dreigden zich keer op keer terug te trekken omdat hun verleden zo gruwelijk is. Maar Perkins zette net zo lang door tot hij het volle vertrouwen van Ed en Alex had. Het resultaat is een ontroerende film over de kracht van tweelingen.

Wat kun je toch fantastische documentaires zien op Netflix. Iedereen moet maar snel My octopus teacher gaan zien. Over een man (in een existentiële crisis) in Zuid-Afrika die contact maakt met een octopus. Dat brandende verlangen om helemaal op te gaan in de natuur kan ik heel goed begrijpen. Hij had een tijdje onder spoorzoekers in de Kalahari-woestijn doorgebracht voor een documentaire en realiseerde zich dat hij altijd een buitenstaander was in de natuur. De onderwaterbeelden die grotendeels door zijn zoon zijn gemaakt, zo mooi. En wat hij allemaal ontdekt over het leven en de intelligentie van dit wonderlijke beest. Je houdt het niet voor mogelijk. De informatie over de koude die hij moet verduren (het water is 6 graden en hij zwemt zonder zuurstofflessen) en over ademhaling in het kelpwoud onder water waar hij elke dag in gaat om de octopus te zien vond ik interessant omdat ik net het boek van Wim Hof Koud kunstje, wat kun je leren van de iceman, had gelezen. Ik had deze tip uit de onovertroffen VPRO-gids. Die geeft sinds enige tijd behalve tips over series ook tips over de nieuwe films en documentaires die op Netflix en andere kanalen te zien zijn. Ik heb een schriftje aangeschaft om al deze tips te bewaren, daarin de boekentips, Tips over goede series, en tips over nieuwe films die op allerlei kanalen zijn te vinden.

Ik doe nu elke avond voor dat ik in slaap val wat ademhalingsoefeningen die in het boekje over Wim Hof staan. En ik probeer elke keer onder de douche wat langer onder de koude straal te staan. Ik deed dat altijd al omdat ik wist dat het heel goed was voor je gezondheid, maar ik deed het heel kort. In diezelfde VPRO-gids stond nog een leuke tip, de site tvenradiodb.nl waarin 3000 programmatitels, 50.000 afleveringen, 5500 personen en allerlei radioprogramma’s zijn opgenomen. Nu is er dus naast dbnl.org voor de Nederlandse letteren ook zo iets dergelijks voor radio en tv. Ik ga daar binnenkort eens in grasduinen. Misschien kan ik nog iets van de radioprogramma’s vinden waaraan ik zelf heb meegewerkt, zoals De Blauwbilgorgel, Voor Pampus, Café, 1890 (bij eerste inspectie leverde dat niets op, jammer). Verder ben ik lekker bezig in De rat van Amsterdam van Pieter Waterdrinker. Toen ik Spaan studeerde heb ik verschillende schelmenromans (picareske romans) gelezen, waar de Spaanse letterkunde toonaangevend is.

Schelmenroman

De schelmenroman is een literair genre dat in Spanje ontstond in de 16e en 17e eeuw als een subtype van de roman. Schelmenromans worden ook picareske romans genoemd (naar het Spaanse picaro, dat schelm betekent).

Beschrijving

Een schelmenroman brengt het verhaal van een sociale verschoppeling van zijn geboorte en kindertijd tot zijn jonge volwassenschap.^[1] De schelm, die meestal als ik-verteller optreedt, is soms een wees en altijd iemand die zonder de bescherming van een normale gezinssituatie opgroeit. Hij verhuist meermaals en komt van de ene in de andere situatie terecht, wat het verhaal een episodisch karakter geeft. De schelm is gewiekst; zijn opeenvolgende werkgevers is hij vaak te slim af. Ondanks zijn kwajongensstreken heeft hij een goed hart. In dit genre krijgt men een scherpere kijk op het leven, de zeden en de leefgewoonten van een bepaalde tijd.

Het boek van Waterdrinker voldoet aan de meeste criteria van deze beschrijving. Het is af en toe behoorlijk grof, opschepperig (dat hoort er juist bij), maar dat vind ik juist de charme van zo’n boek. Als je de beschrijving van Lazarillo de Tormes, de eerste schelmenroman die ik las, leest, dan kijk je anders naar zijn boek. Vooral het blootleggen van de hypocrisie van bepaalde bevolkingsgroepen is een belangrijk onderdeel van het boek. En daar slaagt Waterdrinker met vlag en wimpel.

Lazarillo van Tormes is een anonieme Spaanse schelmenroman, voor het eerst verschenen in 1554.

Het is niet duidelijk wie het werk schreef, maar het was onmiddellijk na de publicatie reeds zeer populair: in 1554 verschenen al drie uitgaven (al staat niet vast of het werk voordien nog niet verschenen was). Men schrijft het boek soms aan Diego Hurtado de Mendoza toe. De hoofdfiguur, de kleine Lázaro, is een prototypische antiheld, vergelijkbaar met Don Quichot; hij is noch zeer moedig, noch bijzonder goedhartig, maar vertelt met veel ironie, en over het algemeen zeer beknopt, over zijn lotgevallen als dienaar van diverse meesters, en legt zo de hypocrisie en kleingeestigheid van de belangrijkste bevolkingslagen bloot. Door zijn bijwijlen schunnige inhoud werd het werk in 1559 op de Index librorum prohibitorum geplaatst. Een gekuiste versie verscheen in 1579.

In de laatste klas van de middelbare school maakte ik een werkstuk over de krant voor het vak maatschappijleer. Hierin vergeleek ik een aantal kranten, Volkskrant, NRC, De Waarheid, de Telegraaf, Trouw, en ik ben er vast nog eentje vergeten. Mijn broer, die striptekenaar was maakte toen op mijn verzoek een hele leuke tekening waarin een man de kachel aanmaakte met een Telegraaf. Nou, dan weet je wel wat ik destijds van deze krant vond. Volgens mij was ik toen nog niet zo’n fanatieke krantenlezer, maar zal ik wel de mening van mijn vader die de (katholieke) Volkskrant las hebben overgenomen. Van mijn jaren in de bibliotheek herinner ik me vooral het enorm grote jubileum boek 100 jaar Telegraaf; 1893-1993 dat ik een keer aanschafte. Want dat was toen al zo, bij de Telegraaf was alles groot.

Toen ik een paar maanden geleden werd benaderd door de Telegraaf om een dubbelinterview te doen met mijn dochter over het afstand doen liet ik dat afhangen van mijn dochter. Als zij niet wilde zou ik er niet op in gaan. Uiteindelijk beantwoordde zij per mail een aantal vragen en kwam er bij mij een journaliste langs en een fotograaf. Een paar vrienden waren verbaasd dat ik (wij) er toch op in waren gegaan, want de Telegraaf. Maar ik doe dit alleen maar om de schaamte en schande waar nog veel afstandsmoeders mee worstelen beter bespreekbaar te maken. En het is toch zo dat de Telegraaf nog steeds de grootste krant is van Nederland. Toen ik gisteren de Telegraaf ging halen schrok ik toch een beetje van de omvang van het artikel (2 pagina’s ) en de vette koppen boven het artikel. Maar voor de rest was ik wel tevreden over het artikel. Twee jaar geleden werd ik uitgenodigd voor een bijeenkomst van groep afstandsmoeders die de staat wilde aanklagen omdat ze gedwongen afstand moesten doen. En dat kan ik begrijpen als je volwassen was en prima in staat om je kind op te voeden (de bijstand bestond toen net). Verder lag er ook nog een verzoek van de redactie van Coen Verbraak om mee te doen met zijn nieuwste serie, In de familie, maar dat is een brug te ver. ik ben wel heel benieuwd of er nog spin-off komt van dit artikel, maar dat wacht ik gewoon af. Voor volgende maand heb ik ondanks Corona een lezing in Dirkshorn die ik een jaar geleden al had afgesproken.

Verder ben ik met mijn zoon deze week weer een fijne serie op Netflix begonnen op aanraden van Ilja Leonard Pfeijffer in Zomergasten; The Messiah, een heel interessant thema. Een messias die opstaat in het Midden-Oosten om wereldvrede te brengen via een spirituele beweging die hij op gang brengt, leuk na 7 delen Homeland, weer met een hoofdrol voor de CIA.

Afgelopen maandag voelde ik me voor het eerst tachtig in plaats van bijna 70. Zeggen ze niet altijd dat de ouderdomsklachten echt toeslaan tussen 60 en 70, nou dat klopt. Ik heb de afgelopen zes jaar twee frozen schoulders gehad (de linkerschouder is nu aan het ontdooien), de liespijnen zijn te wijten aan artrose in de heup, maar is nog niet zo ernstig dat er een nieuwe heup nodig is (zegt de scan in het ziekenhuis) en sinds het begin van het jaar doet mijn knie raar. Ik heb steeds gedacht dat het wel weer over zou gaan, maar het wordt alleen maar erger. Afgelopen zondag heb ik een hele steile trap beklommen en veel op rul zand gelopen en dat moest ik bezuren. Te veel pijn om te negeren. Dus heb ik nu een afspraak gemaakt met een kniespecialist in een fysio-praktijk. Ik hoop dat er een diagnose komt want ik hoor dat dat lang niet altijd het geval is. Ik heb om een echo gevraagd en hopelijk levert dat wat op. Ik moet maar eens goed een paar plaatjes gaan bestuderen zodat ik volgende week aan kan geven waar precies de pijn ontstaat.

Afgelopen week heb ik met veel plezier Oblomov van Ivan Gontsjarev uitgelezen. Veel mooie bespiegelingen over de liefde. Vooral het laatste deel waarin Olga, die eigenlijk volmaakt gelukkig is met Stoltz, de vriend van Oblomov, toch steeds vaker overvallen wordt door melancholie en het besef krijgt dat er iets mist in haar leven. Terwijl Oblomov, die heeft afgezien van de liefde volmaakt gelukkig is met een veel simpeler leven dan waar hij ooit voor is opgevoed binnen de Russiche adel. Dat deel ga ik nog een keer herlezen voor de boekenclub van volgende week vrijdag. Verder heb twee titels genoteerd van gerecenseerde boeken die ik wil lezen. Het zijn La Florida van Laila Lalami en Schipbreukelingen van Alvar Nunez Cabrera de Vaca. Het boek van Lalami gaat over een van de eerste ontdekkingsreizen naar Amerika vanuit het perspectief van een Marokkaanse slaaf die aan boord was. En omdat ik tijdens mijn studie Spaans altijd alleen over de glorieuze verhalen van de Spaanse conquistadores heb gelezen was ik wel benieuwd naar dit boek.

Het tweede boek gaat ook over deze ontdekkingsreis naar Amerika (1527) die zo desastreus afloopt. Ik kon het boek niet vinden in de bibliotheek onder deze titel, maar is nog wel tweedehands te koop op boekwinkeltjes. Er is wel in 2019 een boek van de dichter H.C. ten Berge over deze tocht onder de titel De beproevingen van Alvar Nunez Cabrera de Vaca. Ik denk dat mijn zucht naar boeken over ontdekkingsreizen te maken heeft met het besef dat het nog wel een tijdje kan duren voordat echt reizen weer een optie wordt.

Omdat ik volgende week plotseling onverwachts op vakantie ga moest ik even nadenken over welk(e) boek(en) ik zou meenemen. Tegelijkertijd appte mijn reisgenoot of ik ook voor haar een echt vakantieboek wilde meenemen. Nou dan weet je het wel, bedoeld wordt een boek dat je in een ruk uitleest. Dat werd even puzzelen want veel voorgesteld titels waren al gelezen (Pfeijffer, Ferrante, Gardam enz.) Ik heb zelf de afgelopen weken zitten worstelen met diverse titels. Beest van Paul Kingsnorth was zo’n titel. Ik had al wat lovende recensies gelezen, maar het was zo’n vreemd boek, waarin een man in een existentiële crisis achter een soort groot beest aanzit op een grote heidevlakte. Ja, het gaat over eenzaamheid en een zoektocht naar wat nou echt van waarde is, maar het liet me niet naar adem snakkend achter. Meer een teleurstellend gevoel dat dit boek wel een heel persoonlijk verhaal is.

Ook het met prijzen overladen boek (Libris literatuur prijs) van Sander Kollaard Uit het leven van een hond vond ik aardig, maar geen absolute must. Te voorspelbaar, te eendimensionaal, te plastisch ook. zeker het tweede deel sprak me niet aan omdat de boodschap toch blijft dat je alleen met een partner gelukkig kan worden. En die boodschap is niet aan mij besteed. Een page-turner moet sowieso heel dik zijn. Ik heb voor mijn reispartner gekozen voor Edward St Aubyn, De Patrick Melrose romans (2015). De literaire sensatie van de afgelopen 20 jaar werd het genoemd en daar sta ik wel achter. Brideshead revisited kwam namelijk voorbij en dat is toch wel erg oud (1945), maar heeft dezelfde thema’s, hogere kringen in Engeland, verslaving, de liefde. Dat gaat wel goed komen. Omdat ik naar Bourgondië ga, vlak bij Beaune, neem ik toch misschien eindelijk De Bourgondiers mee van Bart van Loo mee, of De zeven steden van Violet Moller. In ieder geval gaat Oblomov van Ivan Gontsjarov mee, want die staat op het programma voor de volgende boekenclub.

Violet Moller schetst de afgelegde route, langs zeven steden en over een periode van meer dan duizend jaar. We worden meegenomen naar het zesdeeeuwse Alexandrië en het negende-eeuwse Bagdad, naar het islamitische Cordoba en het katholieke Toledo, naar Salerno’s middeleeuwse medische school en Palermo, de hoofdstad van Sicilië met een levendige mix van culturen, en uiteindelijk naar Venetië, waar de drukpersen geometrie mogelijk maakten en zorgden dat de enorme hoeveelheid geschriften over het sterrenstelsel en de geneeskunde nog beter konden worden verspreid. Haar duizelingwekkende reisverslag geeft een genuanceerd en dynamisch beeld van ons gemeenschappelijke intellectuele erfgoed.

Deze keuze lijkt me meer dan voldoende voor een weekje Frankrijk. Als het ene boek niet bevalt kun je nog over naar een ander boek. Ik moet eerlijk bekennen dat ik Frankrijk amper ken, ik ben eens in Bretagne geweest, in het zuiden op doorreis naar Spanje, maar echt een week in Frankrijk, nee. Ik heb in ieder geval toch maar even een reisgidsje van Karin Evers uit de bibliotheek gehaald en weet nu dat er grote wijnen vandaan komen en dat de Morvan in de buurt is. Als het niet te heet wordt zal ik er lekker gaan rond fietsen.

Karin Evers beperkt zich niet tot het opsommen van ´les musts´ van Bourgondië (zoals Beaune, de Morvan, Vézelay). Met haar gids ontdek je ook plekken waarvan je het bestaan mogelijk nooit hebt vermoed (zoals Rogny-les-7-Ecluses, Iguerande, Fixey). Ze citeert rijkelijk uit historische en literaire bronnen en weet beslissende gebeurtenissen en belangrijke personen zo voor het voetlicht te brengen dat de geschiedenis van de streek tot leven wordt gebracht: van Filips de Goede tot de voetballers van Auxerre, van Claus Sluter tot Johan Huizinga en Colette, en van Vercingetorix en Asterix tot François Mitterrand. Uiteraard komen de Bourgondische geneugten van eten en drinken in het land waar God zelf naar volle tevredenheid schijnt te leven, uitgebreid aan bod. Ten slotte verwijst Evers naar interessante sites op Internet, terwijl de allernieuwste links te vinden zijn op de Dominicus WorldSurfer. Het geheel wordt geïllustreerd met fraaie kleurenfoto´s en overzichtelijke kaarten en plattegrond

Eindelijk weer eens bijna voltallige boekenclub waarin weer veel interessante boeken langs kwamen. Allereerst begon iedereen spontaan in lyrische bewoordingen over de nieuwe vertaling van Ten Oosten van eden van John Steinbeck te praten (zie vorig blog). Dat we vaker klassiekers moeten bespreken was de conclusie. Het bespreken van Client E.Busken van Jeroen brouwers hebben we nog eens dunnetjes over gedaan en het boek van Elizabeth Jane Howard Welbeschouwd, leverde een leuke discussie op over de verbetering van de positie van de vrouw. Agnes noemde in het kader daar van de documentaire The maiden, over de hoon die de eerste vrouwengroep die meedeed aan de Whitbread Round the world race over zich heen kreeg. Maar goed er worden ook veel andere boeken gelezen. Hier komen ze: Jill Lepore. Deze waarheden; een geschiedenis van de Verenigde Staten (lezen), Joseph Roth, De buste van de keizer. Even een toelichting bij dit boek, het verscheen in de serie van LJVeen Klassiek waar tot eind augustus allerlei klassiekers voor een tien euro worden aangeboden (kijk op de site van Atheneum boekhandel). Vervolg, Frank Westerman, De slag om Srebrenica, Jules Renard, Peenhaar, waar ik ook meteen zin in had toen ik de recensie op bol.com las.

In Peenhaar schildert Renard het natuurgetrouwe portret van het jongetje dat hij zelf was: het roodharige buitenbeentje, het jongste kind in een gezin van middenstanders, met een eerlijke, zwijgzame vader en een kwaadaardige moeder: Madame Lepic – intelligent, ­leugenachtig, geniepig en veracht door haar echtgenoot. Zij haat haar jongste telg en vergalt zijn jeugd.

Peenhaar maakte voor eens en altijd een eind aan de victoriaanse mythe van het idyllische gezinsleven. In de gevoel­loze wereld der volwassenen, die vastbesloten zijn hem te temmen en te beschaven, zet Peenhaar zich schrap en voert hij zijn eigen kleine oorlog. Over het enfant terrible van deze intieme satire schreef Renard zelf: ‘Peenhaar is geen wezen dat wordt gemaakt, hij is een wezen dat ­bestaat.’

En verder, Alicja Gescinska , De verovering van de vrijheid en Allmensch (dit boekje verscheen in de serie Karakters, filosofie en literatuur in zakformaat), Frank Martela, Een prachtig leven, hoe vind je zin in je leven en Benoite Groult, Iers dagboek.

Cor, die bezig is met een studie over het brein, kwam met de MOOC serie over de Amerikaanse geschiedenis, voor, tijdens en na de burgeroorlog (zo’n 30 filmpjes). Is dat op Mooc.org?? (even navragen), Gjalt raadde een rondleiding aan in Het kremlin van het Noorden (heb ik eens een reportage van gemaakt voor RTVNH), Wat is de titel van de Deense serie die Gjalt heeft gekeken?, Agnes raadt De Nollen aan in Den Helder Zuid, het kunstproject van Ruud van de Wint. Allemaal in het kader van het ontdekken van je eigen omgeving.

De volgende boekenclub is 18 september bij leida in de tuin (indien mogelijk door het weer) en we gaan het boek Oblomov van Ivan Gontsjarov lezen. Leida kwam ook nog met de titel, De onbevlekte van Erwin Mortier, maar die blijft even op de plan liggen. Lijkt me wel een geschikte kandidaat, gezien de samenvatting bij bol.com over een duistere familiegeschiedenis.

Ik zat gisteren met veel plezier en vooral interesse naar Inez Weski te kijken. Vooral de uitleg waarom iedereen, zelfs de grootste misdadiger verdedigd moet worden, werd prachtig uitgelegd aan de hand van een fragment van Benjamin Ferencz, de openbare aanklager in het Nürnberg-proces. Hij kreeg in 2009 de Erasmusprijs in Nederland uitgereikt door de koning. Het was een inspirerende avond waarin verschillende fragmenten voorbij kwamen die mijn aandacht trokken. De goldrush tussen 1896-1899 naar Klondike, Alaska, die 100.00 mensen naar dit oord dreven waarvan 70.000 mensen door ontberingen omkwamen. De beelden van de eindeloze rij mannen die met veel bagage een besneeuwde heuvel opploeteren deed me denken aan de iconische foto van vorig jaar waarin mensen de berg in de Himalaya beklimmen met honderden tegelijk. Onder de mensen naar klondike zat ook Jack london, die er een paar boeken over schreef , De roep van de wildernis (The call of the wild) en White Fang. Liefhebber van avonturenromans heb ik deze twee boeken (en DVD’s) meteen aangevraagd.

Ik was ook nogal verrast door de keuzefilm, Midnight Cowboy. Ik wist niet dat die film gebaseerd is op een boek van John Steinbeck, Of mice en man. Ik ben vorige week begonnen met de nieuwe vertaling van Ten Oosten van Eden (wordt gezien als The great Americabn novel) en zit er van te genieten. De broederstrijd tussen Caleb en Aron is van alle tijden en het stoort me totaal niet dat sommige emoties wat gedateerd aandoen. Het boek De Druiven der gramschap heb ik ooit gelezen en ik weet dat ik daar weg van was (sociale kritiek op deplorabele situatie van boeren die naar het westen trekken in de hoop op een beter leven).

Het boek van Geert Mak, Reizen zonder John, waarin hij een reis dwars door Amerika maakt die 50 jaar eerder door John Steinbeck met zijn hond Charley werd gemaakt, heb ik ook gelezen en dat kan ik iedereen die in Amerika is geïnteresseerd aanraden.

Als laatste heb ik geïnspireerd door Weski de film Guardians of the Galaxy aangevraagd bij de bibliotheek. Altijd op zoek naar een interessante film voor de zaterdagavond ga ik eens iets uit proberen wat ik uit mezelf nooit zou bekijken. Deze verfilmingen van Marvel strips bestaan pas sinds 1998 en er zijn zoveel fans dat ik me er ook eens aan ga wagen.

Toen in 2008 mijn boek Tijd van onschuld werd uitgebracht had ik nog nooit van de term time-seller gehoord. Mijn jonge uitgever zei dat mijn boek geen bestseller maar een time-seller zou worden. En die voorspelling is uitgekomen. Nadat het boek zeven verschillende drukken heeft gehad, waaronder de goedkope Libelle uitgave van 3,35 in de vorm van het tijdschrift Bookazine, zijn er nog heel veel e-books verkocht. Vorig jaar kreeg ik een betaling van 700 verkochte e-books. Ook van de downloads van de bibliotheken krijg ik nog steeds betalingen. Vanwege de rechtszaak die afstandsmoeders vorig jaar zijn begonnen tegen de staat staat mijn boek wederom in de belangstelling. Het begon in februari 2019 met een groot artikel in het NHD (Noord-Hollands dagblad) en daar zijn nu twee bladen bijgekomen, de Flair en de Telegraaf. Gisteren heb ik een telefonisch interview gedaan met de Flair, maandag komt de fotograaf. Het artikel zal half september gepubliceerd worden. Ik dacht dat de Flair een blad was voor jongeren maar de doelgroep blijkt tussen de 25 en 45 te liggen. Het interview met de Telegraaf is uitgesteld tot eind augustus.

Ik begon zo maar weer eens te lezen wat de recensies op bol.com schrijven en raakte daar toch weer van onder de indruk. Achteraf is het een wonder dat het boek er is gekomen. Ik verwachtte destijds geen toestemming te krijgen van alle mensen die bij dit boek betrokken waren, mijn dochter, mijn ouders, mijn zussen, maar het is er gekomen en het heeft me veel opgeleverd. Hieronder een van de recensies.

Zoals de omschrijving van de inhoud mij al deed vermoeden, is dit een prachtig en meeslepend verhaal geworden! Het is mooi geschreven, eenmaal begonnen is het onmogelijk om weg te leggen. Niet alleen lezen we over het leven in een dorp in de Zaanstreek in de jaren zestig, maar eindelijk kunnen we nu ook eens het HELE “spoorloos-verhaal” meemaken, het leven van Agnes Klistie vooraf, maar ook de afloop ná haar zoektocht, hoe alles na het eerste contact beslist niet vanzelf gaat. Veel lof, wat mij betreft een echte aanrader!

Ik zit eigenlijk nog steeds te wachten op de vertaling van het boek in het Engels. De toenmalige directeur van American Book Center (ABC) Lynn Kaplanian die het boek destijds las vond dat het boek vertaald moest worden omdat zij de situatie in America met die van Nederland overeen vond komen. Ook daar zijn veel kinderen afgestaan in jaren 60/70/80. Mijn uitgever heeft destijds een poging gedaan maar die is stuk gelopen. En het boek zelf laten vertalen is te duur en te risicovol.