Overig

Afgelopen zaterdag stond er een interessant artikel (Duurzaamheid hoort geen klassekwestie te zijn) in de Volkskrant van Hidde Boersma dat ik graag deel met anderen die tobben met dit onderwerp.. Omdat ik me de laatste tijd nogal eens moet verantwoorden over mijn vlieggedrag was ik zeer ingenomen met de argumenten van Boersma, die betoogt dat als vliegschaamte zich richt op individuele schuld als oorzaak van de klimaatcrisis, mensen tegen elkaar worden opgezet. Allereerst, de luchtvaart is momenteel verantwoordelijk voor slechts 3 % van de jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen (wordt 5 tot 15%) bij ongewijzigd beleid). De oproep van politici en wetenschappers om minder te vliegen vindt hij geen goed idee. Verre reizen maken de wereld namelijk een betere plek, omdat de empathie voor andere mensen groeit.

De Amerikaanse psycholoog Steven Pinker geeft drie oorzaken voor wat hij noemt “de lange vrede”, de enorme daling van het aantal oorlogen, moorden en geweldsincidenten in de afgelopen zeventig jaar: geletterdheid, globalisering en reizen. Pinker was ik al eerder tegengekomen met boeken hoe goed het met de wereld gaat, wat hem op veel kritiek kwam te staan. Maar hij weet wel zeker; contact met andere culturen door reizen laat je in andermans schoenen staan. De Amerikaanse psycholoog Adam Galinsky ontdekte dat reizen ook het onderling vertrouwen in de mensheid in zijn geheel versterkt. Mensen komen er achter dat in andere culturen dezelfde waarden worden nagestreefd, zoals een fijn gezinsleven en liefde voor elkaar.

Dit alles maakt reizen een beproefd medicijn tegen nationalisme en etnocentrisme, de wereld wordt langzaam maar zeker minder racistisch, misogyn en homofoob. Boersma maakt ook nog wat interessante kanttekeningen van een elite (klassekwestie) die zich afzet tegen de grote massa waarvoor het vliegen ook ineens bereikbaar is geworden. Niet iedereen is in staat om duurzame keuzes te maken (Ryan-air vluchten!!)

Het argument van Boersma dat minder vliegen het klimaatprobleem niet gaat oplossen is voor mij persoonlijk het belangrijkst.Volgens Boersma moet vliegen klimaatneutraal worden. En dat is zeker mogelijk volgens hem. Vooralsnog zullen we het nog moeten doen met biobrandstof. Dat is duurzamer dan de kerosine uit fossiele bronnen doe nu worden gebruikt. Maar het is een taak van de overheid en de luchtvaartindustrie om te investeren in innovatie om nog meer duurzame manieren te vinden.

Hidde Boersma schreef ook mee aan het boek Ecomodernisme, het nieuwe denken over groen en groei. Een schrijver, journalist om in de gaten te houden.

Read more

Alweer bijna een week terug uit Libanon en we moeten concluderen dat een vakantie nog nooit zoveel haken en ogen had. Allereerst de onrustige situatie met een gedeeltelijk negatief reisadvies waardoor mijn reisgenoten liever de reis wilden uitstellen. Na overleg met Djoser heb ik iedereen kunnen overtuigen dat er echt geen gevaar was om deze reis te maken (drie mensen uiteindelijk uit de groep kwamen niet opdagen!). We hebben ons inderdaad geen moment onveilig gevoeld, ondanks de blokkades op de snelwegen (die onze chauffeur steeds behendig wist te omzeilen maar die wel veel tijdsverlies opleverden). De vele militairen in het land maakte juist dat je je veilig voelde. Behalve in de Bekaa-vallei die in handen is van de Hezbollah en waar burgers met zware wapens de weg naar Baalbek bewaakten voelde je iets van spanning. Langs deze weg zagen we trouwens heel veel vluchtelingenkampen van Syriërs. Een treurig gezicht ook omdat overal hekken om heen stonden die moeten voorkomen dat ze over het land uitwaaieren. We hebben veel demonstraties gezien in bijna alle steden die we aandeden, Tyre, Tripoli, Byblos en Beiroet zelf. Op onze eerste wandeling door de stad was het centrum van de stad rondom de Blauwe moskee en het Plein van de martelaren volledig afgesloten. In de loop van de week werd er iemand doodgeschoten en werden de blokkades geïntensiveerd.

Ten overvloede, de blokkades zijn een gevolg van de corruptie binnen de regering en de grote economische malaise. Een toeslag van 20 cent op whatsapp gesprekken ontstak de lont op 17 oktober. De regering is inmiddels afgetreden, maar er is nog geen zicht op een nieuwe regering. De demonstranten eisen een zakenkabinet, iets dat Hariri niet wil, die wil ook politici blijven betrekken. En ze willen niet-sektarische verkiezingen. Tijdens onze week was ook Danny Ghosen, een Libanees die nu in Nederland woont in diverse steden om verslag te doen van de beweegredenen van de opstand. Ik raad iedereen aan om dit verslag van 11 november bij uitzending gemist te bekijken.

Een andere teleurstelling was de stad Beiroet, zogenaamd het Parijs van het Midden-Oosten. Nou, die naam mogen ze wat mij betreft echt niet meer dragen. Alle oude huizen die je nog ontwaart tussen de vaak lelijke hoogbouw, zijn aan het verpauperen. Langs de boulevard (Corniche) is de ooit waarschijnlijk intieme sfeer verdwenen door torenhoge nieuwbouw (de rijke elite rond Hariri schijnt flink te hebben verdiend aan deze projecten). De stad is ook behoorlijk vervuild, alles wordt op de grond gegooid, het leek af en toe wel op India. Te wijten aan een gebrekkig vuilnis ophaalsysteem. En misschien ook wel door de vel bedelaars en daklozen die we gezien hebben. De stad is ook ontzettend duur. Vaak duurder dan in Nederland. Alleen in Tripoli hebben we goedkoop kunnen eten. Ook de luchtvervuiling is behoorlijk hoog door de constante stroom van autoverkeer. Ik had na een week branderig ogen en verlangde naar frisse lucht. Het is geen fijne wandelstad met pittoreske straatjes. Misschien hebben we te weinig ons best gedaan, maar ook van anderen hoorden we dezelfde verhalen. Ik had me verheugd op een soort Tel-Aviv, waar je s’avonds heerlijk in het zand een drankje kon drinken, maar daar was geen sprake van. Er was een strandje, maar dat was behoorlijk vervuild.

Een andere tegenslag was ziekte, voor het eerst sinds we gezamenlijk reizen met zijn vieren hadden we zieken. Mijn zus kreeg een voedselvergiftiging in een duur restaurant en mijn vriendin een virus waardoor ze de helft van de vakantie miste. Gelukkig was dat de dag nadat we Baalbek hadden bezocht, toch absoluut het hoogtepunt van de vakantie. Libanon was een vakantieland bij uitstek door de vele prachtige opgravingen in Tyre, Byblos en Baalbek, maar dat is ingestort door de oorlog in Syrië. Wat ook nog genoemd moet worden is dat de hele kuststrook is volgebouwd, nergens een stukje groen , behalve in de buurt van Tripoli.

Ik ben wel blij dat ik al die prachtige dingen heb gezien, maar door de sfeer in het land had alles toch een beetje een rouw randje. Traditiegetrouw gaan we de laatste avond een beetje filosoferen over onze volgende bestemming, maar we waren er snel over uit dat het volgende keer geen midden-oosten gaat worden. Misschien Tunesië, maar ook Europa is een optie met Zuid-Spanje, Italië of Griekenland. We hadden in het Mineralen museum een leuke ontmoeting met een Nederlander die in Beiroet werkte aan de opbouw van politie en die raadde ons Hammamet (een stad zo groot als Alkmaar) aan, 60 kilometer ten zuiden van Tunis en veel minder toeristisch als Sousse.

Misschien ga ik als afsluiting nog wel het boek van Martijn van der Kooij, Alle dagen Libanon, van tricky Tripoli tot bruisend Beiroet lezen. Mijn kamergenoot had het boek op de e-reader en het leek me een must om te lezen. Jammer genoeg was het boek niet in de bibliotheek en had ik het dus niet gelezen, maar dat ga ik denk ik alsnog doen.

Read more

Een van de boekenclubleden was net in Venetië geweest en had van Cees Nooteboom, De leeuw, de stad en het water gelezen. Een aanrader vond ze. Er worden wat voorstellen gedaan voor de volgende keer o.a. De wereld volgens Darp van Frank Westerman, Oek de Jong Zwarte schuur en De uitzichtlozen van Nicolas Mathieu, Stefan Enter, Compassie. Ze worden uiteindelijk allemaal verworpen voor een ouderwetse historische roman van Hilary Mantel Wolf Hall (Man Booker prize) over de carrière van Cromwell aan het Engelse hof in de 16e eeuw onder Henry VIII. Er is al weer een vijfde druk verschenen in 2017 wat betekent dat het boek nog steeds populair is. Er verscheen ook een tweede deel Het boek Henry en een derde deel in de serie over Cromwell, De spiegel en het licht (zou in 2018 verschijnen, maar is nog steeds niet uit, je kunt het al wel reserveren).

Aangeraden wordt om wat Wikipedia artikelen te lezen over Henry VIII en Cromwell omdat je makkelijk schijnt te kunnen verdwalen in het boek.

Andere boeken die volgens onze leden de moeite waard waren, Jacob van Lennep, De roos van Dekama, Jonathan Israel, De republiek, 1477-1806, en Verlichting onder vuur, Marian Donner Zelfverwoestingsboek, waarom we meer moeten stinken, drinken, bloeden, branden en dansen. Oh, ja en ik vergeet nog te vermelden dat het gelezen boek De jongens van Nickel van Colson Whitehead niet erg werd gewaardeerd en dat het boek van Margaret Atwood, Het verhaal van de dienstmeid, wisselend werd geapprecieerd.

Read more

Afgelopen week, het was herfstvakantie, werden al mijn afspraken afgezegd door ziekte, dood of ander ongemak. Normaal ben ik niet zo dol op de gekte van een kunstweek, maar deze week had ik geluk. De eerste keer ging ik vlak na de opening afgelopen zaterdag om half 1 naar Bergen aan Zee. Ik was overal alleen en had gesprekken met de kunstenaars, wat het toch bijzonder maakt. Ik werd getroffen door het werk van Marco Kaller uit Makkum met de serie Waterpassie voor thuis. Hij maakt werken van corten staal wat ik erg mooi vind. Recentelijk zagen we ook prachtige werken van Ruud van de Wint in de Nollen, Den Helder. Zijn werken wegen tonnen, dat van Marco Kaller is klein en betaalbaar. Zeker eens bezoeken als je tijd hebt.

Gisteren was ik het meest gecharmeerd door het werk van Ab Stoel uit Schagen. Wederom werk van corten staal, meestal vogels. Ik heb zelfs twee kleintjes op een stenen sokkeltje gekocht voor de prijs van 60 euro en heb nog een optie op een wiegende vogel, ook voor 40 euro per stuk. Die wil ik in de tuin zetten. Ik heb ook het houtwerk bewonderd van Mark Steltenpool die werkt met de techniek van het verbliksemen, een techniek die hij zelf heeft uitgevonden. Het werk had een prachtige Japanse uitstraling.

De bezoekjes waren zoveel bevredigender dan het bezoek wat ik vrijdag maakte aan het Rijksmuseum bij de tentoonstelling Rembrandt en Velazques. We hadden een timeslot, maar je kon over de hoofden lopen. Alle lol gaat er bij mij dan meteen al van af. Het was een echte mooie herfstweek met mooi licht en niets is dan leuker dan buiten te lopen en het werk in de natuur te zien. Ik ben altijd al doller op beeldhouwwerk dan schilderkunst en daar had de kunst 10 daagse ruim in voorzien. En nog even voor wie de naam niet kent. Bekijk eens het werk van Andy Goldsworthy. De meester van Land art.

Read more

Dat is ook toevallig, mijn computer start vandaag met een foto van een eilandje in het Baikalmeer, terwijl ik net in de trein het boek van Andrei Makine, Een Siberische lente zat te lezen. Daar komt het Baikalmeer een paar keer voorbij. Ik had even geen boek en was begonnen in het boek van Jevgeni Jevtoesjenko, Een plaats voor wilde bessen. Een echt Russisch boek met personen die je in je wildste fantasie niet kunt bedenken.

Alhoewel ik het toch weer boeiend vond, het speelt in de jaren 70 en gaat over een geologische expeditie in Siberie, ben ik er toch mee gestopt om over te stappen op Makine. Ik had van Makine al Het Franse testament gelezen en was zo getroffen door zijn natuurbeschrijvingen, zijn liefde voor de taiga en de bijzondere band van mensen die heel geïsoleerd wonen, dat ik ook dit boek apart had gelegd. Het boek werd uitgeroepen tot het beste boek van 1995 en kreeg veel prijzen. Het is het verhaal van zijn Franse grootmoeder die door het lot de (liefde) in Rusland terecht komt en haar kleinzoon verhalen vertelt over het mythische Parijs. Als de schrijver daar veel later zelf beland wacht hem een bittere teleurstelling. Ook nu word ik weer niet teleurgesteld. Een Siberische harde, koude jeugd en tegelijkertijd ook een wereld waar je naar toe wilt als je het leest. Er zijn weinig schrijvers die zo veel indruk op me hebben gemaakt.

Ik ben een keer in Rusland geweest, in Sint Petersburg. Dat schijnt niet het echt Rusland te zijn door de vele toeristen, maar toch heb ik het idee gekregen dat Russen anders zijn dan Europeanen door wat contacten met Russen. We hebben wat tochten gemaakt buiten de gebaande paden en ik kreeg contact met een oude Russische vrouw (ik spreek drie woorden Russisch). Ze probeerde me uit te leggen dat ze een overlevende was van Duitse belegering van Leningrad (later Sint Petersburg) in de Tweede Wereldoorlog. In die belegering van september 1941 tot januari 1944 vielen een miljoen doden door de honger. Vorig jaar liet Pieter Waterdrinker in Zomergasten beelden zien van die belegering. Uniek materiaal dat ergens was opgedoken. Het waren vreselijke beelden. Van Pieter Waterdrinker heb ik vorig jaar ook Tsjaikovskistraat 40 gelezen. Hierin vertelt hij ook dat hij na zijn eerste bezoek zich voorneemt om nooit meer terug te keren naar dat barre land. Maar hij keert wel terug en zal daar de rest van zijn leven blijven. Wat is dat toch met Rusland. Lees De boeken van Makine maar dan snap je het een beetje.

Read more

Mijn armen trillen en ik ben kapot. Vanochtend is er door de extreem heftige buien lekkage ontstaan in mijn keuken. Ik ben nu ruim twee uur aan het dweilen en heb al heel wat emmers water weg gedweild, maar het gaat maar door. Ik heb nu twee lakens over de vloer gedrapeerd om het water niet de kamer in te laten stromen, die lakens wring ik af en toe uit. Gelukkig had ik vanochtend al gekookt want koken met je voeten in het water is niet prettig. Op dat soort momenten bedenk ik wel eens dat ik niet eeuwig in mijn woning kan blijven wonen omdat het onderhoud te veel van je eist. Ik heb het al bij veel andere mensen om me heen gezien, op een gegeven moment wil men naar een appartement waar het onderhoud uitbesteed kan worden. Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Ik woon nu al sinds december 1991 hier en heb zo veel geïnvesteerd in dit huis dat ik er met pijn in mijn hart afstand zal doen. Ik zit op deze locatie vlak bij de stad en ook vlak bij de uitvalsweg naar Bergen en Egmond.

Dit is een foto die ik gevonden heb van mijn huis in het regionaal archief Alkmaar. Het was toen een winkel waarin van alles verkocht werd, van, Lux zeep tot Van Nelle koffie. Op het doek staat kruidenierswaren, brood, koek en chocolade. De eigenaar was. H. Schoonhoven (levensmiddelen). Het huis werd aan de zijkant naar de tuin uitgebreid met een keuken en er kwam een garage. Het ziet er nu totaal anders uit, het raam naast de voordeur werd twee keer zo groot en de zolder kreeg een dakraam. Bij navraag in het kadaster bleek de grond aan de zijkant bij het huis te horen en heb ik meteen de tegels er uit gehaald en er een tuintje aangelegd. Het huis heeft een BP (beeldbepalend) sticker gekregen van de gemeente gekregen, waardoor je subsidie kunt aanvragen voor verbouwingen.

Toen ik het huis kocht had het bijna twee jaar leeg gestaan. Ik woonde in Amsterdam, had een baan en Alkmaar en wilde per se verhuizen met twee kleine kinderen. Ik was al bijna twee jaar aan het zoeken en had het bijna opgegeven tot ik dit huis zag. Mijn makelaar raadde me de koop af omdat het zo’n oud huis was en er veel onderhoud bij kwam kijken. Maar mijn moeder zei altijd, koop licht, mijn vader, koop ruimte. En dit huis voldeed aan beide criteria. En heel belangrijk, het lag vlak bij het station, en als je geen auto hebt is dat erg handig. De woningmarkt zat destijds muurvast omdat de rente gestegen was naar bijna 10 %. De vraagprijs was 170.000 gulden en er moest flink onderhandeld worden om de prijs naar 130.000 gulden te brengen. En kijk waar we nu staan, bijna 30 jaar verder. De rente staat historisch laag, er is geen woning meer te koop voor normale prijzen en normale mensen (het huis van de buren is net voor bijna vier ton verkocht). De kranten staan elke dag vol met het probleem van de woningnood. Doordat mijn zoon geen betaalbare woning kan vinden woont hij nu tijdelijk tussen twee reizen in weer even bij mij. Omdat ik veel ruimte heb is dat niet zo’n groot probleem. Ook dat hoor ik overal om me heen, kinderen die weer even thuis komen wonen omdat ze geen betaalbare woning kunnen krijgen nadat ze ergens moesten vertrekken (door scheidingen, ruzie’s in woongemeenschappen). En als klap op de vuurpijl mogen nu allerlei bouwprojecten niet doorgaan vanwege het stikstofbesluit. De woningnood heeft al een lange geschiedenis van 70 jaar. Wie op Wikipedia kijk onder het lemma woningnood vindt een interessante schets. Eigenlijk is de woningnood nooit weggeweest.

Woningnood loopt verder op

Het woningte tekort aan woningen loopt volgens het onderzoek op naar 235.000 woningen. Vooral starters en ouderen vallen tussen wal en schip. Dit loopt tot 2020 nog verder op, blijkt uit cijfers van Capital Value en ABF Research. 

Read more

Af en toe lees je iets in de krant (Volkskrant 25 september Opinie & debat) waar je van opveert. Toen ik nog in de bibliotheek werkte kwam het regelmatig voor dat er iets in het computersysteem moest veranderen omdat er weer een vraag vanuit het publiek of het bedrijf zelf kwam waardoor er ergens anders in het systeem iets mis ging. Specialisten die ik sprak vertelden dat veel problemen wel opgelost kunnen worden, maar dat kost veel geld en daarom gebeurt het niet. Ook het feit dat er allerlei computersystemen aan elkaar gekoppeld worden veroorzaakt problemen. Het beste zou zijn om dan weer helemaal met een nieuwe systeem te beginnen. De belastingdienst kampt hier al jaren mee zoals we meekrijgen via de media (recentelijk nog met de kinderopvangtoeslag). Marlies van Eck die tien jaar werkte bij de belastingdienst stopte daar mee omdat ze niet meer kon leven met mensen die onterecht werden gedupeerd (ze moest besluiten verdedigen die ze niet meer wilde verdedigen want het waren besluiten van de computer). Ze stopte en promoveerde vorig jaar op een onderzoek naar “geautomatiseerde ketenbesluiten”. Haar conclusies moeten hard zijn aangekomen bij de belastingdienst. Er wordt vertrouwd op een systeem dat niet gewijzigd kan worden als er een fout optreedt. Waar vroeger eenvoudig de werkinstructie werd aangepast kost nu elke ‘change’ maanden en daarom gebeurt het niet met alle gevolgen van dien. Er werden Kamervragen gesteld naar aanleiding van haar rapport. Na inventarisatie (en niet een onderzoek zoals aangekondigd) van de problemen bleek 48 % van de overheidsorganisaties algoritmen te gebruiken.

Terwijl andere landen als Noorwegen en Frankrijk hun computers proberen te temmen “maakt Nederland het alleen nog maar elke dag ingewikkelder”zegt Marlies. Ik ben zelf een keer als slachtoffer van het belastingsysteem (mijn psychotische zoon had geen paspoort en onderdak meer) jarenlang in gevecht geweest met de belastingdienst. Ik kreeg meelevende mensen en onverschillige mensen aan de lijn. Ik schreef brieven om de situatie uit te leggen. Maar je voelt de onmacht aan beide kanten. Ze krijgen bij de belastingdienst tienduizenden bezwaarschriften binnen en daar ben jij er een van. Het is een zichzelf versterkend systeem dat niet is te stoppen. Een zin trof me vooral in het artikel omdat ik daar in het verleden ook vaak tegen aan liep: Er bestaat een ondoordringbare ‘lemen laag’tussen de bouwers van de systemen en de bedenkers van het beleid, en de echte wereld. Je wordt er als burger wel zenuwachtig van. Er hoeft maar iets mis te gaan en je bent de sigaar, dat heb ik aan den lijve ondervonden en dat is een verontrustende gedachte.

Read more

Naar aanleiding van het boek van Alessandro Baricco’s The game ontstaan er heftige discussies. Er is afkeer van zijn stijl, zijn manier van denken en redeneren, zijn koketterie. Maar het is wel een uniek boek omdat het een poging doet om de nieuwe tijd te duiden en daar kan niet over geschreven worden. We komen ook tot de conclusie dat we toch beter fictie kunnen bespreken dan non-fictie. Er wordt aandacht besteed aan een paar websites die gelezen worden, The Postonline (negatief bubbelinformatie van uiterst rechts) en climategate (forum van klimaatontkenners). De nieuwe boeken voor de volgende keer (1 november bij Tineke) zijn Margaret Atwoord Het verhaal van de dienstmaagd en Colson Whitehead, Jongens van Nickel. Van Whitehead bespraken we eerder De ondergrondse spoorweg. Recentelijk is het vervolg op Het verhaal van de dienstmaagd, De testamenten uitgekomen.

De boeken die verder voorbij komen die de moeite waard zijn: Huib Modderkolk, Het is oorlog en niemand die het ziet (over cyberoorlog), Witte schuld van Elma Drayer (over identiteitspolitiek in de media), Geoffrey Best Churchill, Philip Snijder Zondagsgeld (heb ik ooit besproken bij RTVNH, een geweldig boek(je), Orlando Figes Revolutionair Rusland, 1891-199, een geschiedenis.

De laatste jaren wisselen we ook Netflix tips uit aan elkaar (behalve Bram die denkt dat er alleen rommel staat op Netflix). Ik kreeg zin The Dawn Wall (over een spectaculaire beklimming van Tommy Caldwell) en Free solo, weergaloos en zenuwslopen (idem de bergwand El Capitan door Alex Honnold), de tips waren uiteraard van Gjalt, de bergbeklimmer onder ons. Ik tipte Die Weissensee (DDR in de jaren tachtig) , maar ik hoorde van diverse kanten dat het na het eerste seizoen een beetje ontaardt in een soap met te bizarre ontwikkelingen. We zullen zien, ik ben net begonnen aan het tweede seizoen.

Als laatste nog even deze boektitel. Gjalt had erg genoten van Dimitri Verhulst, De intrede van Christus in Brussel. Dat deed me deugd, ik heb ook erg genoten en gelachen om dit boek. Gisteren was ook het boekenpanel van DWDD weer aan het woord. Het boek van de maand was De zwarte schuur van Oek de Jong. Leek me ook de moeite waard.

Read more

Het is elke week weer een feest als de VPRO-gids op de mat valt. Mijn beroemde briefjes bevatten heel vaak tips uit deze gids. Mensen die mij om tips vragen voor films, boeken en Netflix-series wijs ik vaak naar deze gids. De oogst van deze week was weer geweldig. Bij interviews (met schrijvers, regisseurs, en filmmakers): kreeg ik zin in het boek van Miek Smilde Dorsman dood, over een rechter die een verkrachter en moordenaar voor zijn hekje krijgt. In de rubriek Vpro-boeken stond een klein stukje over het boek Op aarde schitteren we even van Ocean Vuong (belangrijkste debuut sinds jaren!!!).

In deze rubriek ook aandacht voor de serie kakkerlakjes (die ik regelmatig tegenkom in de kisten van de kringloop) van uitgeverij Loopvis. Het zijn kleine boekjes die je kunt versturen als cadeau. Deze week was er uitgebreid aandacht voor het Nederlands Film Festival van 27 september tot 5 oktober, met daarnaast een overzicht van oudere korte films van vijftien minuten, die op internet zijn te zien. De films Sevilla (roadmovie) en Das Wad (sterspeler Rene van ‘t Hof) ga ik zeker kijken. In de rubriek Filmpremières staan goede tips. Bij de rubriek Series stond deze week de serie van Ryan Murphy die de komende jaren is verbonden aan Netflix en die begint met The politician, over een jongen die al heel jong weet dat hij president van Amerika wil worden. Bij de rubriek On demand staan ook series en films op Netflix, HBO en Videoland die de moeite waard zijn. Ik ga zeker La victima numero ocho (serie) bekijken, over een terreuraanslag in het Spaanse Bilbao. De films El Hijo en Inception heb ik in mijn schriftje genoteerd. Met de rubriek Podcasts heb ik nog niet zo veel gedaan, maar daar wil ik wel wat vaker naar kijken. Het beluisteren van podcasts zit gewoon nog niet zo erg in mijn systeem en ik moet nog steeds wennen aan het feit dat ik meer thuis ben en me vaak erger aan de radio met zijn eindeloze herhalingen en reclame.

Read more

Zoals ik in de vorige post al vertelde ben ik me aan het inlezen voor mijn vakantie naar Libanon. Tot mijn verrassing kreeg ik vrij snel het boek van Carolien Roelants, Dwars door het Midden-Oosten (2019) te pakken. Wat een geweldig boek! Het gaat uiteraard niet alleen over Libanon, maar maakt juist duidelijk hoe de huidige situatie in het Midden-Oosten is. Even als inleiding, Libanon is voor 30% sjiitisch (sjiieten vinden dat de opvolgers van Mohammed zijn afstammelingen moeten zijn, soennieten zijn het Volk van de traditie, uitspraken en handelingen van de profeet zijn leidend). Van de 1,5 miljard moslims zijn 10 tot 15 procent sjiieten, de rest is soenniet. Iran is sjiitisch. In de begintijd van de islamitische republiek van Iran gingen de leiders sjiieten buiten zijn grenzen organiseren. Een belangrijk voorbeeld is de oprichting van Hezbollah, de partij van God, in Libanon in 1982, als antwoord op de Israëlische invasie en bezetting van Zuid-Libanon. Hezbollah is veruit de machtigste organisatie in Libanon door zijn zware bewapening vanuit Iran. Ze zijn vertegenwoordigd in het parlement en de regering.

Wat vooral boeiend is in het boek van Roelants zijn haar observaties over de destabiliserende rol van Mohammed bin Salman van Saudi-Arabië. Zij was in 2017 in Beiroet toen de Libanese premier Saad Hariri in Saudi-Arabië werd gegijzeld. Hariri is een soenniet, maar ondanks dat stond het volk (christenen, soennieten en sjiieten) als een man achter Hariri. De hele operatie was bedoeld om de machtige sjiitische organisatie Hezbollah , bondgenoot van Iran, klein te krijgen. Dat lukte niet, ze zijn vertegenwoordigd in het parlement en de regering. Het feit dat Libanon niet werd meegesleurd in de Syrische oorlog (Hezbollah vocht mee met Assad, terwijl de soennieten op de hand waren van de oppositie)komt doordat de leiders van alle groeperingen weten wat de burgeroorlog (1975-1990) heeft aangericht, 150.000 doden en een enorme materiële schade. En de drie groeperingen weten dat de zwaar bewapende Hezbollah de anderen vroeg of laat zou overmeesteren. Alles draait op dit moment om de strijd tussen de twee grootmachten Saudi-Arabië en Iran. Roelants beschrijft gedetailleerd hoe Mohammed bin Salman probeerde met deze actie Libanon en Iran de destabiliseren. Maar de internationale gemeenschap keerde zich in dit geval tegen hem, zelfs Trump ging overstag. Wat een geweldig boek! In ben ook vooral geïnteresseerd in de positie van de Palestijnen in Libanon. We zullen die als toerist waarschijnlijk nauwelijks te zien krijgen, maar ik wil graag weten hoe de situatie momenteel is.

Als er een ding al duidelijk wordt uit het boek van Roelants is het dat bondgenootschappen continu veranderen. Voorop staat altijd het economische belang, als dat in gevaar komt kan alles in een klap zomaar weer veranderen. Ik hoop toch dat Maxima het boek ook leest. Er was veel ophef over haar gesprek met Mohammed bin Salman en dat vind ik terecht na lezing van dit boek.

Read more