Ik las net een interview met Ilse Warringa, die volkomen overdonderd is door het succes van de Luizenmoeder. Ze zegt ergens, er is geen grijs gebied meer in de discussies  als bijvoorbeeld #metoo en #zwartepiet, elke nuance is verdwenen. Een belangrijke uitspraak die iedereen zich ter harte zou moeten nemen. Ik las de afgelopen dagen Grijze zielen van Philippe Claudel. In dit boek dat zich afspeelt in Noord-Frankrijk tijdens WOI wordt in een klein dorp een mooie meisje van tien vermoordt. Het verhaal wordt verteld door een politieagent die terugblikt op de moord en zijn gedachten uiteenzet om te reconstrueren wie de moord pleegde.

Wat Claudel vervolgens laat zien is dat er geen scherpe lijn kan worden getrokken tussen goed en kwaad. Ook de oorlog speelt op de achtergrond een rol als een element om normen te laten vervagen. Ik heb eens het waargebeurde verhaal gelezen van de jonge Duitse vrouw gelezen die haar twee kinderen achterliet en zelf twee weken op reis ging. Michael Kumpfmuller schreef daar het boek Dorst over in 2004. Kumpfmuller zelf vader van twee kleine kinderen wilde een tegengeluid laten horen aan de publieke opinie die niets anders deed dan deze vrouw afschilderen als een monster. Hij verdiepte zich in het dramatische leven van deze jonge vrouw en liet zien dat er veel meer daders waren dan alleen het meisje. Ook haar familie en de hulpverlening hadden het af laten weten. Ik vond beide boeken indrukwekkend.

Twee fragmenten uit Grijze Zielen: ‘Liefde en misdaad zouden plotseling door elkaar zijn gaan lopen, alsof je alleen maar kon vermoorden waar je van hield. Verder niets. Lang heb ik geleefd met de gedachte dat Destinat alleen vanwege een droombeeld, bij vergissing, uit hoop, uit herinnering, uit angst een moord had begaan. Dat had iets moois, vond ik. Het maakte de moord niet minder erg maar gaf hem wel glans, maakte hem minder weerzinwekkend. Dader en slachtoffer werden beiden martelaars: dat gebeurt niet vaak.”Een van die twee had de moord gepleegd, dat stond vast, maar de ander had het kunnen doen, en in wezen is er tussen de intentie en de daad geen enkel verschil.’

Toen Chris van der Heijden zijn boek Grijs verleden; Nederland en de tweede Wereldoorlog  rolde heel Nederland over hem heen. Mensen willen niet horen over grijstinten, ze willen beelden in zwart of wit. Gelukkig zijn er schrijvers die ons er steeds weer aan herinneren dat de werkelijkheid zo veel lastiger is te duiden.

In 1980 kocht ik mijn eerste vliegtuigticket naar Mexico voor 1000 gulden. Ik had er het hele jaar voor gespaard. Zesentwintig jaar later besprak ik bij RTVNH een boek  van Jan Juffermans Nut & Noodzaak van de mondiale voetafdruk en kwam er achter hoe groot de impact van vliegen op het milieu was. Ik door omstandigheden al een tijdje gestopt met autorijden, dus suste is mezelf met het idee dat ik dan wel twee keer per jaar met het vliegtuig naar het buitenland mocht. Want vanaf het moment dat ik dat boek had gelezen wilde ik me bewust zijn van alles wat mijn voetafdruk bepaalde.

In De Groene van 22 februari staat een mooi artikel over de toekomst van het vliegen. Daarin het verhaal van Peter Kalmus die als klimaatwetenschapper uitrekende wat hij verbruikte van zijn CO2-voetafdruk met het vliegen. Hij schrok zo van de uitkomst dat hij stopte met vliegen. In 1996 stuntte Easyjet door te adverteren met een enkeltje Londen voor 99 gulden. Tussen 1990 en 2010 explodeerde het aantal passagiers van 1 miljard naar 2,6 miljard. En toch bleef de luchtvaartsector buiten schot op de klimaatconferentie in Parijs (the elephant in the room).

De actiegroep Transport & Environment strijdt al jaren voor maatregelen om de luchtvaartemissies terug te dringen. Er is maar een oplossing, vliegen moet veel duurder worden. De politiek en de luchtvaartsector denken dat burgers daar niet aan willen en houden elkaar in gijzeling. Maar ik zag afgelopen week een aantal gestrande reizigers door de staking van piloten die allemaal zeiden dat ze bereid waren meer te betalen voor hun ticket. Politici moeten zich bewust zijn dat we natuurlijk graag willen vliegen en wereldburgers willen zijn. Maar tegelijkertijd weten we ook dat ongelimiteerd vliegen niet meer kan als we de opwarming van de aarde tegen willen houden.

Een lichtpuntje. De EU besloot om het vliegverkeer op te nemen in haar klimaatdoelen.

Ik vroeg de conducteur vanochtend in de trein of hij het artikel van Sander Heijne in de Volkskrant over marktwerking al had gelezen. Dat had hij niet. Moest hij wel doen hoor. Hij zou het doen. Het artikel Samen krijgen we de markt wel klein van Sander Heijne, is zo’n artikel waar je een goed humeur van krijgt. Dit artikel gaat over zijn boek Er zijn nog 17 miljoen wachtenden voor u dat 20 februari verschijnt. Het gaat over dertig jaar marktwerking in Nederland, en dan vooral in de publieke sector, waaronder de NS. Ik reis veel met de trein en moet vooral niet denken dat de chaos van tegenwoordig iets te maken heeft met vallende blaadjes, ijs en looddiefstallen. Het komt door de opsplitsing van NS in NS en Prorail (vroeger gingen machinisten zelf met gasbranders wissels ontdooien, maar dat mag niet meer).

Marktwerking in de publieke sector heeft bijna nooit geleidt tot goedkoper en beter, integendeel. En de meeste beleidsmakers weten dat. Marc Chavannes schreef daar al eens over in Niemand regeert uit 2009, ooit door mij besproken bij RTVNH. Onderzoek naar aanleiding van het boek leidde tot de conclusie dat privatisering dingen complexer en bureaucratischer maakt. Maar er veranderde niets. Volgens Sander Heijne komt dat door de lobby van bedrijven die verdienen aan de marktwerking en door ‘ideologische luiheid’. Toch is Heijne hoopvol voor de toekomst omdat politici wel gevoelig blijken voor concrete wensenlijstjes van burgers met een brede achterban. Hij noemt recente voorbeelden acties die geleid hebben tot verandering; de huisartsen en Hugo Borst zijn mooie voorbeelden. Ik zelf noem programma’s als De monitor en Radar.

In navolging van deze activisten roept Heijne ons op om als beroepsgroep die worstelt met de doorgeschoten marktwerking de handen ineen te slaan. Sociale media zijn hierin een mooi instrument om mensen te mobiliseren. Eenmaal samen moet er een inventarisatie komen van de problemen, zodat het beleid met concrete voorstellen en gerichte acties weer de juiste kant opgeduwd kan worden. Het succes van de acties zal steeds afhangen van de redelijkheid van de eisen, dat laten Borst en de huisartsen zien. We zijn veel machtiger dan we denken.

Ik ben er van overtuigd dat er anders wordt gelezen door vrouwen dan door mannen. Mannen lezen sowieso meer non-fictie dan vrouwen, en de thrillermarkt wordt ook grotendeels bepaald door mannen (de thrillermarkt voor vrouwen bestaat pas sinds een jaar of tien). Ik vond ook dat bibliotheken zich te veel richtten op vrouwen omdat volgens onderzoeken vrouwen de veellezers zijn. Ik had altijd het idee dat dat anders zou kunnen en moeten. De mannen in mijn boekenclub zijn allemaal veellezers, echte boekaholics. Terwijl wij vrouwen veel tijd kwijt zijn aan allerlei sociale verplichtingen laten mannen zich daar meestal niet veel aan gelegen liggen en lezen lekker door. Ik heb er al een aantal gespot in de boekafdeling, ze komen elke week en zijn vertegenwoordigd in alle leeftijdcategorieën. De jongere vraagt meestal advies (de klassieken!!), de oudere veellezer zoekt zelf. Meestal gaat er een hele stapel mee. Willem Westeijn, die daar een boek over schreef, leest er honderd per jaar, twee per week, Maarten ‘Hart leest er bijvoorbeeld vier per week. Ik ken ook persoonlijk alleen mannelijke boekaholics geen vrouwelijke, alhoewel die er vast wel zullen zijn. Ik heb een paar jaar geleden een artikel  geschreven in Bibliotheekblad over het bewaren van de klassieken.

file:///C:/Users/Agnes%20Klitsie/Downloads/Waarom%20zouden%20we%20de%20klassieken%20bewaren_%20(1).pdf

Een andere groep is de (meestal maar niet alleenstaande) man die verlegen zit om een loopje en eventueel een praatje. Ze zijn vaak gepensioneerd of werkloos of zitten in nachtdienst. Ze houden van het informele karakter van een kringloopwinkel en zijn meestal geen lid van een bibliotheek. Uit de serie van Het succes van de kringloopwinkel bleek al dat deze plekken nog  de enige openbare ruimtes zijn waar je iedereen kan tegenkomen. Ik heb de afgelopen vijf maanden tot mijn plezier gezien dat er meer mannen dan vrouwen komen (ik schat 70/30), in de bibliotheek was dat andersom. Het is meegenomen als ze iets van hun gading vinden (in een kringloop kost het je ook niet al te veel als je een miskoop doet), maar het uiteindelijk doel is de ontmoeting.

Onlangs deed Jan Meerman, directeur CBW-Mitex, een interessante uitspraak: “Winkels moeten als kroegen worden.” Op BNR nieuwsradio bepleitte hij dat de winkel een sociale ontmoetingsplaats moet zijn waar gelijkgestemden elkaar treffen. Een visie met potentie? De mogelijkheden om op internet gelijkgestemden te vinden zijn eindeloos, en vooral, laagdrempelig. Ga online en je hebt zo forums gevonden gevuld met  mensen die graag boeken lezen, vaak vol met oproepjes om een leesclub te beginnen. Offline verzamelen deze mensen zich ook. Dagelijks krijgt een boekenwinkel hordes mensen over de vloer welke allen dezelfde interesse hebben. De winkel heeft alle ….

Wat wel al opvalt aan de vier profielen die ik tot nog toe heb geschetst dat ze alle vier door alle leeftijden heen lopen, De profielen waar ik in de bibliotheek mee moest werken waren meestal gebaseerd op leeftijd en dus op fases in het leven. Een totaal andere benadering.

Morgen heb ik weer boekenclub. Daarover een verslag volgende week dinsdag. Tot dan…